جزیره کیش، با طبیعت منحصر به فرد و فرهنگ بومی خود، نه تنها یکی از مقاصد گردشگری محبوب در کشور، بلکه نمادی از هویت ملی و زیست‌محیطی ایران است. با این حال، در سال‌های اخیر تمرکز بیش از حد بر توسعه زیرساخت‌های تجاری و گردشگری بدون توجه به ظرفیت‌های اکولوژ و هویتی این جزیره، تعادل میان توسعه و حفاظت از منابع طبیعی و فرهنگی آن را تهدید کرده است.
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های هویتی جزیره، فرهنگ ماهیگیری بومی است که نسل به نسل در میان بومیان کیش حفظ شده است. این فعالیت نه تنها جنبه‌ای اقتصادی دارد، بلکه بخشی از میراث فرهنگی جزیره محسوب می‌شود. با این وجود، رشد نامتوازن صنعت گردشگری و کاهش حمایت از این حرفه‌ی اصیل، باعث شده که ماهیگیری بومی به حاشیه رانده شود. حفظ و تقویت این سنت می‌تواند تجربه‌ای منحصربه‌فرد برای گردشگران فراهم کند و به عنوان یک جاذبه فرهنگی مورد توجه قرار گیرد.
از سوی دیگر، صنایع دستی و هنری جزیره نیز از جمله ظرفیت‌های اکولوژ و هویتی کیش هستند که کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. تولیدات دستی بومیان، از ساخت صنایع دریایی گرفته تا هنرهای سنتی، نه تنها می‌توانند منبعی پایدار برای ایجاد اشتغال باشند، بلکه بستری برای معرفی فرهنگ و هنر جزیره به گردشگران فراهم می‌کنند. مدیریت جزیره باید با ایجاد بازارهای محلی و تسهیلات ویژه، به احیای این صنایع کمک کرده و آن‌ها را به بخشی جدایی‌ناپذیر از تجربه گردشگران تبدیل کند.
علاوه بر این، زیرساخت‌های اجتماعی و هویتی بومیان و کیشوندان نیازمند بازنگری و حمایت جدی هستند. حضور جامعه‌ای با هویت مشخص و زیرساخت‌هایی متناسب با فرهنگ بومی، می‌تواند عامل کلیدی در جذب گردشگران علاقه‌مند به تجربه اقامت در محیطی اصیل باشد. توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی و برنامه‌ریزی رویدادهای فرهنگی با مشارکت بومیان، از جمله اقداماتی است که می‌تواند این هدف را محقق کند.
جزیره کیش باید فراتر از یک مقصد تجاری دیده شود. ظرفیت‌های اکولوژی جزیره کیش و هویت آن، نه تنها تضمین‌کننده پایداری محیط‌زیست و اقتصاد محلی هستند، بلکه ارزش افزوده‌ای برای گردشگران فراهم می‌کنند. توسعه‌ای که به هویت و طبیعت کیش احترام نگذارد، نمی‌تواند پایدار و موفق باشد.